Het verhaal van Wilma Melaet

Hoe het begon

Ik ben ooit bij PERI begonnen nadat ik een advertentie in de krant zag. Ik besloot een brief te schrijven en werd uitgenodigd voor een gesprek. Niet veel later startte ik en kwam terecht in een team van ongeveer 30 collega’s. Het werk zag er toen heel anders uit dan nu. Er ging dagelijks veel post de deur uit, facturen werden netjes geordend en opgeborgen in het archief en er lagen stapels brieven op de bureaus. Dat was heel gewoon in die tijd.

Naarmate de jaren voorbijgingen, veranderde het werk sterk. Alles werd digitaler en moderner. Dat was soms even wennen, maar ik vond het juist leuk en uitdagend om mee te bewegen met die veranderingen. Het hield mijn werk interessant en ik leerde steeds nieuwe dingen.

Veranderingen en afscheid

Door de groei van het bedrijf kwam er op een gegeven moment een tweede kantoor bij. Dat zorgde ervoor dat ik sommige collega’s minder vaak zag. In de periode van het Coronavirus werd dat nog duidelijker. Als receptionist was ik vaak op kantoor aanwezig om de balie te bemannen, maar meestal zat ik daar alleen. Contact met collega’s verliep vooral via Teams. Dat maakte de onderlinge verbondenheid soms lastig. Gelukkig kwam alles later weer terug naar één kantoor, en dat voelde voor mij een stuk fijner en vertrouwder.

In de loop der jaren heb ik op verschillende werkplekken binnen het bedrijf gezeten en zag ik hoe PERI steeds professioneler werd, zonder dat de gemoedelijke sfeer verloren ging. Dat is iets waar ik altijd veel waarde aan heb gehecht. Richting mijn pensioen ben ik een dag minder gaan werken. Zo kon ik langzaam wennen aan het idee van stoppen. Toch voelde mijn laatste jaar bijzonder en soms ook gek. Je beseft dat je voor de laatste keer deelneemt aan bepaalde dingen: de kerstborrel, de zomerborrel, het meewerken aan projecten. Dat maakte het afscheid emotioneel, maar ook heel waardevol.

Mijn collega’s hebben mijn afscheid onvergetelijk gemaakt met een mooie receptie en een herinneringsboekje, waarin zoveel lieve woorden en herinneringen verzameld waren. Dat was voor mij een prachtig cadeau.

En nu?

Nu ik met pensioen ben, heb ik mijn dagen goed gevuld. Ik fiets en wandel veel, pas met plezier op mijn kleinkinderen, en ik besteed tijd aan mijn andere hobby’s zoals schilderen. Ook in de keuken probeer ik nieuwe recepten uit, Griekse kofta is inmiddels een favoriet. Daarnaast zijn we bezig met de bouw van een nieuw huis, waar ik samen met mijn partner, die tegelijk met mij met pensioen ging, naar uitkijk.

Het leven zonder werk was in het begin wennen, maar ik merk dat ik steeds meer geniet van de vrijheid en de tijd die ik nu heb. Natuurlijk mis ik mijn collega’s, de gesprekken en de dagelijkse gezelligheid, maar ik kijk met een warm gevoel terug. PERI is een plek geweest waar ik me altijd thuis heb gevoeld, en die herinneringen neem ik met veel dankbaarheid mee in dit nieuwe hoofdstuk.


Bedankt dat je de tijd hebt genomen voor dit interview Wilma. Je bent altijd van harte welkom bij ons!